Shin ve Kotori çocukluk arkadaşlarıdır. Shin’in annesini çok küçükken kaybetmesi onu içine kapanık biri yapmasına yetmişken, Kotori’nin onu sürekli desteklemesi ile kendi içinde bir hikaye kurgulanmıştır.
Günün birinde karşılarına çıkan “diğer Shin”, başlarına gelebileceklerin habercisidir.
Bu aralar biraz vaktim var diye birkaç tane film izledim ki Ashita Sekai de (Even if the World Ends Tomorrow) bunlardan biriydi. Genel olarak film izlemek ya da çevirmek yerine serilere baktığım için yayın süresi uzun ve tek parça yapımlara bulaşmak istemesem de, kendisi ilginç şekilde bir anda ardı ardına izlediğim filmlerden ilki oldu.
“Diğer Shin” kısmından anlayabileceğiniz gibi konsept “gelecek”. Kısaca anlatmak gerekirse bir deneyin beklenmedik sonuçları oluyor ve bir eş dünya ortaya çıkıyor. Bu eş dünyaların birbiriyle olan ilişkisi, durumları ve hikayeleri de bizim konumuzu oluşturuyor.
Açıkçası pek de öyle 3B taraftarı değilimdir. Benim için animeler 2B olmalı ya da en azından 3B olduğunu çok da belli etmeden yedirebilmelidir. Neyse ki Ashita Sekai bunu bir şekilde idare ediyor, hakkını vereyim.
Üç boyut havası verilmiş iki boyutlu arka planlar üzerine yerleştirilmiş üç boyutlu karakterler için kullanılan teknik aslında yapımcı Craftar Studio’ya lisanslı bir yazılım. İşini iyi yapmış diyebilirim. Ama gene de braz ağaçlık alan ve birkaç sahne dışında, filmin sürekli tekdüze ve fazlaca detay gerektirmeyen sahneler üzerinde hazırlandığını da unutmamak lazım. Öyle çok detay arayanlar heveslenmesin derim. Filmin belki 10-15 dakikasında incelik varken, kalanı yol, cadde, az eşyalı odalar gibi çok da incelenecek bir şey olmayan, haliyle de görsel olarak çok da destek sağlamayan mekanlarda geçiyor.
Dövüş sahneleri ile karakterler (Matic ve Almaticler) oldukça güzel görünüyor, onlara hiç lafım yok bu arada. Bir danışmanla çalıştıkları belli oluyor.
Pek fazla olmamakla birlikte, müzikler fena değil. Yerleşimleri doğru, hikayeyi taşıyabiliyorlar ve gene de bir filmden bekleyeceğiniz o sert ve sarıcı tavrı yakalayamıyorsunuz. Arka plan maalesef biraz boşlukta kalıyor ve esas şarkılar başlayana kadar aslında müzikleri pek de dinlemiyorsunuz. Kimine göre bu daha iyi olabilir gerçi, şarkılar yerine filme odaklanmayı istemek de bir seçim nihayetinde.
Gelelim aklımdakileri dökmeye…
Açıkçası filmin hikayesini anlatırken, kopuklukları kendi haline bırakmaları biraz rahatsız edici olmuş. Dünyaların oıluşumunu, esas oğlanların hikayelerini, bir aşk hikayesini ve filmin sonunu bağlayabilecek 15-20 dakikalık bir düzenleme ile yapım en azından 1-2 puan fazla alabilirdi. Bir iki cümle ile özetlenen kısımlar aslında çok güzel detaylar olarak havada kalıyor diyebilirim.
Ayrıca Miko ve Niko ile Ram/Rem (Re:Zero) benzerliği gözlerden kaçmıyor. Bu kadar benzeş hazırlanmış olmalarını biraz garipsedim diyebilirim. Garipsiyorum, çünkü Miko ve Niko’nun çok daha iyi anlatılması mümkünmüş.
Sonuç olarak Ashita Sekai ga Owaru to Shite mo (Even if the World Ends Tomorrow ya da The Relative Worlds) kötü olmamakla birlikte, maalesef çok daha iyi olabilecekken becerilememiş yapımlar arasında yerini alıyor.
Gene söylüyorum, “kötü” kesinlikle değil. Belki “sıradan” ya da “beklentileri karşılayamayan” demek daha doğru olur. Sebepleri de çok belli aslında ama bence asıl problemlerden biri, kadronun başında olmasına rağmen sonradan ayrılan Tomohiko Ishii’dir.
Ghibli ve Production I.G için, Ghost In The Shell: Innocence için elinin değmesini gördükten sonra, bunda da fark yaratabilirdi ama demek ki daha önemli işleri varmış. Gruptaki bu kayıp, filmin de notu kırdırmış…